Bazen insanlar doğdukları bedenle barış içinde yaşar. Ama biz… bazen aynaya bakıp "bu ben değilim" deriz.
Ve işte o noktada, hayat bizim için farklı bir yöne bükülür.

Trans birey olmak, dışarıdan bakıldığında sadece bir “kimlik” gibi görülüyor. Ama aslında bu, her gün yeniden var olmaya çalışmanın hikâyesi.
Her sabah uyanıp “bugün de kendim gibi yaşayabilecek miyim?” diye düşünmenin ağırlığı…
Ailene, arkadaşlarına, hatta bazen kendine bile bir şeyleri anlatmaya çalışmanın yorgunluğu…

Kimse “bugün trans olayım” diye uyanmaz.
Ama kimileri “bugün kendim olmaktan vazgeçersem daha az zarar görür müyüm?” diye düşünmek zorunda kalır.

Biz “farklı” değiliz.
Sadece kendi bedenimizde huzur arayan insanlarız.
Bazen sokakta yürürken insanların bakışları bir bıçak gibi saplanır sırtına.
Bazen biri “ama eskiden…” diye başlayan cümleler kurar.
Oysa biz geçmiş değiliz.
Biz şu anız.
Ve hâlâ hayattayız.

Trans olmak, her gün biraz daha güçlenmek demek.
Korkulara rağmen aynaya bakıp “ben buradayım” diyebilmek demek.
Ve evet, bu kolay değil. Anksiyete, depresyon, yalnızlık… hepsi tanıdık duygular.
Ama içimizde bir yerlerde, hâlâ umuda yer var.

Bu yazıyı yazıyorum çünkü bazen tek ihtiyacımız olan şey, birinin bizi gerçekten anlaması.
Bir kişinin bile “anlıyorum” demesi, bir ömre değer.
O yüzden okuyorsan, lütfen ezberlerle yaklaşma bize.
Kafandaki soruları, önyargıları bir kenara bırak.
Biraz sessiz ol ve sadece dinle.

Çünkü biz sadece “trans” değiliz.
Biz insanız.
Severiz, üzülürüz, heyecanlanırız, korkarız.
Ve her şeyden önce, sadece kendimiz olmak isteriz.

İzin verin olalım.
Varsa sevin, yoksa saygı duyun.
Ama lütfen, görmezden gelmeyin.